Περδίκης Δημήτριος
Ασχοληθήκαμε ως τώρα με το τι γίνεται αυτή τη στιγμή και το τι σφάλματα γίνανε στο παρελθόν. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για το μέλλον περισσότερο, που δεν έχουν επικεντρωθεί τόσο πολύ οι προηγούμενοι ομιλητές. Επειδή έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με αυτό το θέμα. Σε κάθε χώρα της Ευρώπης έχει, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Μειονότητες ή και κρυφά από το να το λένε πολλές χώρες της Ευρώπης έχουν αλυτρωτικά όνειρα για άλλες χώρες επίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για παράδειγμα, έχω μιλήσει με Αυστριακούς και στη συνέχεια δεν μου κρύβουνε ότι οι γερμανόφωνοι του Τιρόλο της Βόρειας Ιταλίας είναι οι δικοί τους και πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξουν τα σύνορα για να μπορούν να πάνε με τη μητέρα πατρίδα. Αυτό το κάνουν παντού. Εδώ πέρα, όμως έχουμε και μειονότητες στις οποίες σε άλλες χώρες έχουν γίνει πολλά πράγματα και σε άλλες χώρες έχουν γίνει ελάχιστα. Να ξεκινήσω να σας πω για την Πολωνία. Στην Πολωνία λοιπόν, με με το τέλος του Σιδηρού Παραπετάσματος το ’90, βρεθήκανε εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που διακήρυσσαν ότι είναι Γερμανοί. Ζούσαν στα εδάφη τα οποία δόθηκαν στην Πολωνία από τους Γερμανούς, το 1945. Επίσης, αν και μια άλλη μειονότητα οι οποίοι λέγονται Κασούμποι και οι οποίοι είναι είναι κάτι υπόλοιπα των αρχαίων ή παλαιών Πομερανών και κατοικούν στην περιοχή κοντά στο Ντάντσιχ ή Γκτάνσγκ. Η γερμανική μειονότητα που εμφανίστηκε στην Πολωνία έχοντας την την ισχυρή προστασία της γειτονικής Γερμανίας κατόρθωσε τα πάντα. Το παλιό Όπελν το γερμανικό, το Οπόλε της Πολωνίας, έγινε η πρωτεύουσα της περιοχής, τα δικαιώματα εφαρμόζονται, δεν αμφισβητείται κανένα δικαίωμα και είναι εκεί πέρα μέσα κυριάρχοι στον τόπο τους. Έχουμε όμως τους Κασούμπους. Αυτοί σαφώς λιγότεροι, χωρίς κανένα προστάτη, καμία δεν υπήρχε μητρόπολη χώρα. Έχουν κάποια δικαιώματα να γράφουνε στη γλώσσα τους τις πινακίδες για παράδειγμα και μερικά σχολεία. Αλλά σε όλη την έκταση ούτε σχολεία μπορούν να έχουν, ούτε άλλα μειονοτικά δικαιώματα που έχουν αλλού. Βλέπουμε λοιπόν ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει για να μπορέσει η βόρειος Ήπειρος να δικαιωθεί σαν μειονότητα είναι καταρχάς να έχει μια αποφασιστική μητέρα – πατρίδα. Στην προκειμένη περίπτωση είναι η Ελλάδα, η οποία θα την στηρίξει σε όλα τα ευρωπαϊκά φόρα, παντού, αποφασιστικά. Και βέβαια πρέπει να έχει και τη στήριξη του ίδιου του κόσμου. Να παραμείνει στις εστίες του. Γιατί αν εγκαταλειφθούν οι εστίες, οι πατρογονικές εστίες που ζουν εκεί πέρα οι Ηπειρώτες από χιλιετιών, δεν θα υπάρχει τίποτα να υποστηριχτεί.
Αυτά ήθελα να πω σχετικά με τις (σ.σ. μειονότητες). Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα στην Ιταλία, οι Αλσατοί Γερμανοί στην Αλσατία έχουν πετύχει το ιδανικό εκεί πέρα από πλευράς εκπροσώπησης των μειονοτικών δικαιωμάτων. Άλλες χώρες όπως βλέπουμε η Καταλονία, η οποία προσπάθησε να να αποσχιστεί τελευταία από την Ισπανία, αντιμετώπισε τη βία και τις φυλακίσεις από την ισπανική κυβέρνηση και ενώ περίμεναν βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτή η βοήθεια δεν ήρθε από πουθενά.