ΓΙΑ ΤΗΝ Α­ΝΑ­ΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙΚΗΣ Α­ΝΕ­ΠΑΡ­ΚΕΙ­ΑΣ ΤΟΥ Η­ΠΕΙ­ΡΩ­ΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Τρεις και πλέον δεκαετίες με­τά τον τερ­μα­τι­σμό της πο­λι­τι­κής της αυτοαπομόνωσης, η αλ­βα­νι­κή ε­ξου­σί­α έ­κανε όλο αυτό το διάστημα τις λι­γό­τε­ ρες δυ­να­τές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις προς μια κα­τεύ­θυν­ση ουσιαστικού εκ­δη­μο­κρα­τι­ σμού του πολιτικού της συ­στή­μα­τος. Σε αυ­τή την απαράδεκτη κατάσταση «συνδράμουν» με τη στάση τους οι ηγεσίες των ΗΠΑ της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Τουρκίας κ.ά. και η μη α­ξιό­λογη πί­ε­ση της ί­διας της αλ­βα­νι­κής κοι­ νω­νί­ας.
Στις νέ­ες συν­θή­κες που δη­μιο­υρ­γή­θη­καν, το Η­πει­ρωτι­κό ζή­τη­μα έ­χει ει­ σέλ­θει σε μια νέ­α και ση­μα­ντι­κή πε­ρί­ο­δο. Όμως το όλο θέμα δεν έχει αναδειχτεί στις πραγματικές του διαστάσεις, για λό­γους που έ­χουν να κά­νουν με:

1. την πάγια αντιμετώπιση των βόρειων – Ηπειρωτών από το αλβανικό κράτος ως «εσωτερικού εχθρού» και στοιχείου διαρκούς αμφισβήτησης του αλβανικού εθνικού μύθου,
2. την πο­λι­τι­κή υστέρηση, κατακερματισμό και εν τέλει απογοήτευση των ίδιων βο­ρει­ο – Η­πει­ρω­τών,
3. την α­νι­κα­νό­τη­τα ή αδιαφορία των αμόρφωτων Ελ­λα­δι­κών ελίτ να κα­ τα­νο­ή­σουν την ουσία του θέματος.

Τα ό­σα ε­πι­τεύ­χθη­καν τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια εί­ναι ση­μα­ντι­κά μεν, αλ­λά τα ε­λά­χι­στα από τα αυτονόητα που θα μπο­ρού­σαν να αποδωθούν. Και κυρίως, αντιμετωπίζουμε μια α­ντί­στρο­φη τά­ση, πε­ριο­ρι­σμού των ή­δη κατακτηθέντων. Ο Γηγενής και Ιστορικός Ηπειρωτικός Ελ­λη­νι­σμός θα πρέπει να εκμεταλλευθεί τις ό­ποι­ες δυ­να­τό­τη­τες του πα­ρέ­χει το υ­πάρ­χον νο­μο­θε­τι­κό πλαί­σιο και να δρά­σει μέ­σα α­πό τις Διε­θνείς Συμ­βά­σεις και Συν­θή­κες ώ­στε να βρί­σκε­ται στα πλαί­σια της Διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας. Να διατηρήσει ανοιχτούς δίαυλους επικοινωνίας με κάθε αξιόπιστο πο­λι­τι­κοκοι­νω­νι­κό φο­ρέ­α της Αλβανίας ή και ανεξάρτητες προσωπικότητες. Πρέ­πει να ε­ξα­ντλού­νται πρώ­τα, ό­λες οι υ­πάρ­χου­σες δυ­να­τό­τη­τες και να καλλιεργούνται συμμαχίες.

Το Αλ­βα­νι­κό κρά­τος πα­ρου­σιά­ζει συ­μπτώ­μα­τα «αυ­τι­σμού». Ένα σημαντικό κομμάτι του αρνείται να δε­χθεί την Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα και βασικά δικαιώματα των πολιτών όπως αυτά του αυτοπροσδιορισμού και της ελεύθερης έκφρασης. Συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται αλλαζονικά, διάγει βίο φασιστικό, καλλιεργεί την διαφθορά και ταυτόχρονα έναν ιδιότυπο σωβινισμό. Κατορ­θώ­νει να ε­πι­ζεί χάρη στις διεθνείς συγκυρίες, του ρόλου της ως «αναχώματος», της γεωγραφικής του θέσης και την προσκόλληση στους νέους του προστάτες. Η τύ­χη βέ­βαι­α δεν μπο­ρεί να’ναι επ’ ά­πει­ρο με το μέ­ρος του σχοι­νο­βά­τη.
Στα εκατόν δέκα πε­ρί­που χρό­νια ζωής του αλβανικού κρά­τους, παρατηρούμε έναν επιφανειακό σεβασμό της διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δυστυχώς η ι­στο­ρί­α αυτού του κράτους φα­νε­ρώ­νει πως πα­ρα­βιάζει ή απλώς δεν εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα. Τα Τίρανα οφείλουν να κατανοήσουν πως αυτού του είδους η πολιτική είναι αδιέξοδη και στο συμφέρον τους είναι να εφαρμόσουν τα όσα εξαιρετικά «ανώδυνα» ισχύουν με βάση τις διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις.
Ο Γηγενής και Ιστορικός Ηπειρωτικός Ελληνισμός πρέπει να παραμείνει ισχυρός στις περιοχές του: πληθυσμιακά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά, οικονομικά. Με α­πό­λυ­τη γνώ­ση και συ­ναί­νε­ση ως προς την πο­ρεί­α και τις θυ­σί­ες που πιθανόν να α­παι­τη­θούν. Μα κύ­ρια, ο Ελληνισμός θα πρέπει να (επανα)διαμορφώσει και να συσπειρωθεί γύρω από έ­να αυ­τό­νο­μο και γνή­ σια Η­πει­ρω­τι­κό Κί­νη­μα που θα έχει ξεκάθαρους στόχους, που θα στη­ρί­ζε­ται στον ί­διο τον λα­ό και που θα αναζητεί συμ­μα­χί­ες στον ευρύτερο ελληνισμό και μέ­ σα από τα α­νά­λο­γα ε­θνι­κά και κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα της Ανατολικής Μεσογείου και της Υφηλίου.
Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος